Baran'a
Ey hayat,
ey hayat
seni seviyorum
ağlat beni.

Annem yoktu
babam ağlamadı
sevgilim yitik
ben ağladım.

Ayrıldım
ağlamaklı oldum
ağlayamadım,
oturup şiir yazdım
gözyaşlarıma bulayarak.

Ey hayat, ey hayat
alacağın olsun!
Dağıttın yine beni
yine yalnız kaldım.

Bir kız nasıl öyle bakabilir
anlamlı, derin
sessiz suskun
ama ölesiye bakarak?

Şaşıp kalıyor insan...
Ayaklarım geri geri gidiyor
gözlerim arkada
ben buyum işte
hep yenilmiş, boynu bükük
hasretlerin babası.

Eski sözcükleri kullanıyorum artık
hayat ve hasret gibi
yaşlanmak gibi bir duygu bu
belki de ölüm...

Görmek bir umuttur artık
birlikte yaşamak zor!
Bunun gibi bir şey mi
yılların ardında tükettiğim:

Hayat ve hasret...

Ey hayat, ey hayat
beni hiç sevmedin mi?

Kaç ayrılık yaşadım bilmiyorum
ayrılık hep zordu zaten
ölüm de...
öldürümlerde yitikler de.

Su ile gözyaşı arasında ne var
tuz ve gözyaşı arasında
gözyaşı ve deniz
deniz ve tuz
tuz ve gözyaşı
tuz kalır...

Şarkılar, gazete haberleri
hani “az önce” sözleri
ve yokluk ve yalnızlık.

Ey hayat, ey hayat
yalnız koydun beni
hasret koydun,
terminal masalarında
çaylara mahkum ettin beni
sigaraya
başağrısına.

Ey hayat, ey hayat
sevince hasret koydun beni.

Haydi kalk
yolcu yolunda gerek
ver elini Ankara
kent ve yabancılaşma
ve dönüş
nereye ey hayat?

Yinelenmiş sözdür:
ölüm beni çağırıyor!

Söyle usta
duble çay şöyle
kalkıp gitmenin vaktidir’i
söyle
gidemiyorum işte’yi söyle...

Ey hayat, ey hayat
gözün kör olsun
çok güzelsin ama
ben yokum seninle birlikte.

Hasretlere kaldım yine
belki de ölüme.

Ey hayat, ey hayat
seni seviyorum
ağlat beni
alacağın olsun.

Eskişehir, 15 Ekim 1998

Kemal Gündüzalp