Olmazlar,aslında olur şeylerdi.Yalnızlık bir ihtimaldi.Oysa ne çok kalabalıklar vardı tek başına.Hep aşağıdan bakıyorduk insanlara,onlar tepeden bakma hevesinde,faşist hayatlar yaşıyorlardı.

Her yolun sonunda bir uçurum olduğunu unutmadan yaşamak.Yaşamak ağır geldi birilerine,çoğunada garip:Ama hep bir yerde yaşamak vardı, başucu kitabı gibi,sonunu merak ettiğimiz ama hep uykulu gözlerle uyutmasını istediğimiz.Baş ucu kitabıydı yaşamak...

Yaşamak; hiç ölmeden,hiç bitmeden.



Pencerden ne zaman başımızı uzatsak nefes almak için; hep bir ağır havaya yakalandık seninle.Sen o en güzel bakışlarınla,yani uykulu,yani mahmur,beni beklerken pencerenden,ne kadar zor nefes aldığını şimdi anlıyorum.Beni koyup gittin.Çok uykusuz ve çok sensiz geceler geçti bu pencereden,pencere benimle konuştuğu gibi, seninlede konuşsa keşke...


Pencere açık kalmış kapatmalıyım artık!



Yaşarken seni ısıtan şeylerden vazgeçebilmek; kolaymı? Zor kimilerine,kimilerine kolay belkide.Kendime hep sordum:vazgeçebilir misin? Isıtırken üşüttü,neden vazgeçmeyeyim.Ben üşümek istemiyorum.İşte bu yüzden:Pencereyi kapattım.Oysa en sevdiğim filmdi,pencerden beni beklemen.

Bir film daha bitti....


İşte sen de misafirsin evimde,Konuğumsun baş köşemde.Ama biliyorum bu ev o kadar dağınık ve o kadar soğuk ki,Seni ağırlayamaz.Sen o kadar ağır bir konuksun ki! Sana seni seviyorum derken,sana seni sevmiyorum gibi gelir.Sen dinlemek istersin,dudaklarımdan sana ait bir kaç cümle hep eksik gelir.Aşk mı içersin yoksa ayrılık mı? İkisinide yeni demledim.Acele etme ne olur, kızmada,evet haklısın iyi bir ev sahibi değilim; Biraz daha kal,henüz çok erken; bir iki saat geç gidersin.


Hava iyice ağırlaşmıştı,yerinden sessizce kalkıp; pancereyi açtı.Oysa ona defalarca açma demiştim...


Her insan bir yarımdı:Tamamlanmayı bekliyorken,dahada kaybediyordu kalan yanlarını.Ve zaman hızla ilerliyordu.Tarihin içinden bakıyorduk Hayata.Hayat herkezin delice yaşamak istediği,ekonomiye dayalı,ana fikir para olan.Öyle ki sevgilerde,dokunuşlarda bile kokusunu bırakan.Siz kazandığınızı sanıyorsunuz değil mi? Kaybediyorsunuz işte!

Gün gelecek karşınıza dikilecek ertelediğiniz sevgiler,bir demli çayın keyfi bile kalmayacak o zaman...


Ve sen!
Evet sen!
Sen bir yürekten geçiyorsun,ve yürek o kadar sen dolu ki:Sen acele işler peşindeyken ve zamana bırakırken o yüreği,bilmiyorum belki bir kaç gün,belki bir kaç ay,belki bir kaç yıl,yani süre koymuşken sevgine; sen geç kalınmış bir öykü olacaksın o yürekte.Ve o yürek,bütün pencrelerini kapatmış olacak sana dair...


Sana dair her şey yalan...

Hızla çarpılır aralık kalan kapılar,ve bir rüzgar hızla çıkıp gider.Yalnız sen kalırsın.Hüzün kokar bütün duvarların,pişmanlığın gelip oturur karşına,sonra gururun tutar düşerken kollarından.Tekrar sil baştan yeni bir sayfa açarsın kendine,ama hep daha güçlü ve daha sessiz adımlarsın hayatı.Asla korkmadım; sana gelirkende,senden giderkende.Çükü sana gelirken,taşınmamıştım kendimden.Seninle delice aralıksız yaşamak vardı.Seninle engelsiz ve hiç bir soru olmadan cevaplarda yaşamak vardı.Ne ben yalnış adrese geldim,ne sen yalnış adrestin; sadece teğet geçmiştik birbirimizi zamandan.Ve benim kavgalarım hayata karşıydı,seni asla geçirmedim kavgalarımdan.


Uzaksın işte! Çok uzak.Ne olur seni seviyorum deme...



Sevginin adı yalnızlık,bütün kitaplar tam aksini söyler oysa...

Nurşen Alıcıer