Bir mevsim ağlıyor,sararmış yapraklarında kızıl gözyaşları....


Yılların keyfi gelip çattı karanlığıma.Ayaküstü sohbetlerden bıkmış, yaralı bir kalp oturdu yalnızlığımın sofrasına.Şarap tadında demli bir çay yudumladık.Keyif bizim keyfimiz:Güldük,ağladık,sustuk,bakıştık.Bir mevsimin son günüydü.Karanlığın en hırçın rüzgarında savrulan,sararmış bir yaprak usulca düştü soframıza.Kızıl gözyaşlarımızla seyrederken birbirimizi,yalnızlık eğilip kulağıma adını fısıldadı.Adın ki,deprem gibi çınladı,sel gibi çağladı,kurşundu,hançerdi,şuracığıma saplandı.Yalandın,düşmandın,cehennemdin.Sana az geldim,yetmedim,sindiremedin...


Gitme dedim.Yüzüne katıp yüreğimin yüzünü; yapma dedim.Gururumun ve onurumun adı bile yoktu yanında.Sözlerin, ah o yılanın dilinde bile olmayan, zemheri zehir sözlerin; giderayak bir intihar gibi asıldı boynuma.Evet; yalan değil,ufka battı yüzüm; kırıldı çatal yürek.Yüzümde,yüzde yüz yabancı bir yüz,yüreğim bir martının kalbi kadar ürkek.Ayrılıktı bu,acıttı; ayrılıktı bu,kanattı.Sen gittin.Ben ağladım; bir mevsim ağladı.Sararmış yapraklarında kızıl gözyaşları...

Küçüldüm mü? Asla.Dahada bir devleştim,bir büyüdüm ki sorma.Bütün isyanlarımı yağdırdım ardından,bütün pembesini sildim umutlarımın.

Sen kayboldun,ben gözümü yumdum.Önüm,arkam, sağım, solum cehennem.Celladımı buldum.

Sobe!

Sobe!

Sobe!


Bir daha saklanbaç oynamak mı?

Tövbe...

Nurşen Alıcıer